ABC Radio Actueel
24 juni 2020 
woensdag editie
Presentatie Bimla Gajadien

23 juni 2020                  Eddie Jharap 

“de Tenen van de Leguaan”

Morgen, 24 juni is voor mij een bijzondere dag. 76 Jaar geleden werd ik heel toevallig,
in een stal van een ezel, bij de vroedvrouw van de polie aan de Nieuwe Grond, Pad van Wanica,  km 12, geboren. Ten tijde van mijn geboorte lag het woongebied van mijn ouders weer onder water. Mijn ongeletterde vader, Samie, was wel wijs genoeg om mijn moeder, Sitaldei, alvast te evacueren naar een plaats dichtbij het huis van de vroedvrouw in geval er complicaties bij de bevalling mochten voordoen. Het huisje van de vroedvrouw, was echter heel klein, maar mijn moeder mocht wel in het stal, naast haar ezel waarmee zij zich vervoerde, de bevalling afwachten. Ik werd op 24 juni 1944 vlot geboren en als dank voor de gastvrijheid mocht de vroedvrouw mij ook een naam geven: “Eduard”. Mijn vrienden vonden Eduard te lang en noemden mij “Eddie”.
       Ik was anderhalf jaar oud, toen mijn vader verliefd werd op een andere vrouw, Annie en bracht haar met een zoontje uit het vorig huwelijk, even oud als ik, naar ons ouderlijk huis. Mijn moeder Sitaldei, die toen hoogzwanger was van haar vierde kind, heeft flink ruzie gemaakt en is boos weggelopen naar haar ouders, haar eerste drie kinderen, waaronder ik, achter latend.
       Ik heb een heel dramatische jeugd gehad. Ik ben opgegroeid zonder mijn eigen moeder, onder de hoede van mijn vier jaar oudere zus Tjanderwatie en de nieuwe stiefmoeder, Annie. Mij stiefmoeder is gegeven de omstandigheden heel lief voor mij geweest. De leefomstandigheden in mijn jeugd thuis, waren zeer armoedig, zonder electriciteit, zonder schoondrinkwater uit de kraan, weinig kleren, geen schoenen en eenzijdig eten. De eerste jaren liep ik meestal naakt rond en sliep savonds met een matje op een lemen vloer.
         Toen ik 6 jaar werd, mocht ik dagelijks 4 kms lopend door een moderige weg naar school. Op school leefde ik op en deed mijn best. Maar toen ik 10 jaar oud was en in de vierde klas zat, gebeurde er iets heel dramatisch: ik was besmet met lepra. Mij Nana (grootvader van moederkant) had lepra en hij had mij een paar keer meegenomen naar zijn huis  “om mij te kweken”. Ik sliep dan samen met hem in een kleine ruimte en raakte besmet. Ook zijn zonen die in dezelfde ruimte sliepen, kregen lepra.
           De lepra heeft 5-6 jaar genomen om zich bij mij te manifesteren en is bij toeval ontdekt. Ik ben tussen mijn 10de en 14de jaar in de leprozerie (Nieuw) Bethesda, als lepra-patient verpleegd. Ik heb gelukkig geen lichamelijke misvormingen gekregen. Soms denk ik, dat ik zonder mijn verblijf in Bethesda niet zou hebben kunnen doen, wat ik later heb gedaan en geworden ben. Lepra is steeds een vervelende “metgezel” voor mij geweest en kwam haast om de tien jaar terug bij mij, zodra mijn lichaam onder hoge spanning kwam te zitten.
          In 1954 ging ik als een onnozele “kleine koelie boi van boiti” naar Bethesda en heb daar mijn belangrijkste vormingsjaren doorgebracht. Ik maakte daar noodgedwongen kennis met een stedelijk milieu met electriteit, stromend water, geasfalteerde paadjes, eten aan tafel met een lepel, baden onder een douche, gebruik van moderne spoeltoiletten, het dragen van nette kleren en schoenen, lezen van stripverhalen, kranten en boeken en dagelijks naar de kerk en kennismaken met de Bijbel en de Christelijke leer en met kinderen van alle ethnische groepen in Suriname en veranderde van een kleine koeli boi van boitie, tot een jongen die op een Hindoestaan leek maar in feite een nieuw soort mens was geworden.
        Ik heb geen blijvende fysieke tekenen of verminkingen aan mijn lichaam door de lepra gekregen. En terugkijkend, vraag ik mezelf vaak af, of lepra een voorwendsel is geweest om mij in de leprozerie te plaatsen zodat is ik “anders” gevormd kon worden en daardoor dingen heb kunnen doen die met veel lof en waardering door de gemeenschap is ontvangen.
        

Als u meer geintersseerd bent in mijn verhaal, bezoek dan mijn website: www.eddiejharap.com en of lees mijn biografie:

Eddy Jharap- Vertrouwen in Eigen Kunnen.